این مطالعات برروی جوانان و بزرگسالان با علائم بیش فعالی تمرکز داشته اند و به بررسی علل، موانع، شواهد روانشناختی و عوامل مرتبط با بیش فعالی پرداختهاند. برخی از تحقیقات نیز به بررسی اثر بیش فعالی بر عملکرد تحصیلی و اجتماعی کودکان و مبانی نظری بیش فعالی نوجوانان پرداختهاند. این مطالعات نشان دادهاند که در افراد با بیش فعالی، نواحی خاصی از مغز مانند لوب جبهه و سیستم بلوکهکننده عصبی (نوروترانسمیترهایی مانند دوپامین و نوراپینفرین) دچار نوسانات و عملکرد غیرطبیعی هستند. بررسی روی ژنوم افراد مبتلا به بیش فعالی و افراد عادی نشان داده است که ژنهای مرتبط با عملکرد مغزی، محرک و نوروترانسمیترها نقش مهمی در بروز بیش فعالی دارند. در طول سالهای اخیر، تحقیقات بیشتری در زمینه بیش فعالی انجام شده است، از جمله بررسی علل و عوامل مرتبط، شواهد نوروبیولوژیکی، تأثیرات بیش فعالی بر زندگی روزمره، روشهای درمانی مؤثر، و ارتباط بین بیش فعالی و سایر اختلالات روانی.

نتایج این مطالعه نشان داد که ترکیب درمان دارویی (استفاده از متیلفنیدات) و روشهای رفتاری (مانند آموزش مهارتهای والدین و تقویت مثبت) میتواند بهبود قابل توجهی در علائم بیش فعالی بههمراه داشته باشد. دانشآموزان مبتلا به اختلال کم توجهی- بیشفعالی که درمان مناسب و کافی دریافت نمیکنند با احتمال بیشتری مردود شدن، اخراج از مدرسه، پیشرفت تحصیلی پایین و مشکلات سازگاری اجتماعی و هیجانی را تجربه میکنند.این کودکان ممکن است در یادگیری ناتوان نباشند، بلکه در عملکردهای مربوط به مدرسه مشکل دارند که ناشی از سازماندهی ضعیف، بی­توجهی، تکانشگری، بیشفعالی وحواسپرتی میباشد (کاکاوند، ۱۳۹۲). با توجه به پیشینه تحقیق، اهمیت ادامه بررسیها و تحقیقات در زمینه بیش فعالی برای بهبود تشخیص، درمان و مدیریت این اختلال روانشناختی بیشتر مشخص میشود.

مبانی نظری و پیشینه تحقیق بیش فعالی

تکانشگری به اعمال عجولانه ای اشاره دارد که به صورت لحظه ای بدون دور اندیشی روی می دهند و به احتمال زیاد به فرد لطمه می زنند (مثل جست زدن در خیایان بدون نگاه کردن). این اختلال روند طبیعی و رشد دوران کودکی را با مشکل رو به رو میکند که در صورت عدم درمان، آمادگی کودک را برای پذیرش آسیبهای روانی و اجتماعی در بزرگسالی افزایش میدهد. اختلال کم توجهی- بیشفعالی، الگوی پایدار عدم توجه و یا بیشفعالی و رفتارهای تکانشی است که شدیدتر و شایعتر از آن است که معمولاً در کودکان با سطح رشد مشابه دیده میشود. در سال 1968، راهنمای تشخیصی و آماری برای اختلالات روانی (DSM-II) توسط انجمن روانپزشکی آمریکا (APA) منتشر شد و بیش فعالی به عنوان “اختلالی مشخص با شرایط بدتر شده توسط استرس محیطی” در نظر گرفته شد. تحلیل مبانی نظری و پیشینه تحقیق در زمینه بیش فعالی نشان میدهد که این موضوع یکی از مطالعات پرطرفدار و پیچیده در حوزه روانشناسی و روانپزشکی است.